Valdabarátta alls staðar: í sjoppunni, í hjónabandinu, í borginni

Þátturinn hófst á orðum Sartre: "Love is a commitment to your partner's happiness" - en skvísurnar við borðið voru þó ekki á einu orði hvort svo skilyrðislaus ást væri til í dagsdaglegum veruleika. Kolbrún ásakaði Kolfinnu fyrir að vera kaldrifjuð tæfa, en hún vildi meina að hin venjulega ást væri búin til milli tveggja einstaklinga byggð á hagsmunum hvors fyrir sig. Kona hittir mann og mátar hann við sig, passar hann inn í mitt líf? Væri ekki einfaldara að lifa lífinu ein í stað þess að standa í þessu eilífa ströggli? Nei, því löngunin til að vera elskaður er öllu yfirsterkari, sem hins vegar kallar á að þú elskir einhvern, hvernig annars fengir þú að finna þessa ást? Og hvað er það annað en eigingirni? Þínir eigin hagsmunir?

Gætum við elskað svo mikið að vera einfaldlega hamingjusamar ef sá sem við elskum er hamingjusamur, sama hversu langt í burtu hann er? Sama þó hann elski þig ekki til baka? Er slík óeigingirni til? Eða er hjónabandið ekki byggt á ást, er það kannski frekar byggt á vinskap og væntumþykju? Vana og festu? Þar til hagsmunir rekast á?

Kolbrún hrópaði upp yfir sig af hneyslun; hvað varð um rómantíkina? Kolbrún setti fram mjög skýra mynd af hinum "fullkomna" manni, manninum sem hún er að leita að. Ásdís bauðst til að koma kröfum hennar á framfæri. Mér finnst... leitar nú að þessum ólíklega manni, hvar sem hann leynist, ef hann er til. Hann má ekki drekka of mikið og verður að vera heimakær. (Erfið krafa?)

Elísabet bætti um betur, varð enn meir kaldrifjuð, og benti okkur á að við lifum í heimi fjandseminnar. Alls staðar leynist valdabaráttan, jafnvel þegar við sinnum svo einföldum verkefnum eins og að versla kók og lakkrís út í sjoppu. Þessi valdabarátta er sterkust þegar kemur að samskiptum kynjanna: hvað eigum við að segja við hann án þess að koma algerlega upp um okkur? Eða er ástin um það að leggja öll spilin á borðið og gefa frjálslega upp alla okkar galla og veikleika? En hvað ef hann svo snýr við okkur baki? Mun hann þá nota það gegn okkur?

Valdabaráttan birtist okkur í ólíklegustu myndum alla daga. Sjálfstæðismenn sýna nú klærnar og vaða uppi alls staðar til að skamma alla þá sem kjafta um veikindi Ólafs F. Þeim er nokk sama um heilsufar aumingja mannsins, en mjög annt um að vera í stjórn. Þeir eru auðvitað manna hamingjusamastir á meðan umræðan snýst öll um Ólaf F en ekki hagsmunapot og hefnigirni þeirra sjálfra, sem er auðvitað mun verri lasleiki. "Geðveiki er læknanleg en heimska ekki" sagði Jónas frá Hriflu svo kaldhæðnislega þegar hann var ásakaður um geðveiki. Hann kunni þó að svara fyrir sig!